Noorbeek: a lovely hell of a week

Geschreven door Yael Prenger:

Vorige week stond het tweede trainingskamp van het Topteam op het programma. Na het in Utrecht gelegen Doorn, reisden we deze keer af naar Noorbeek in de Limburgse heuvels. Van tevoren werd mij en alle andere nieuwe rijders verteld dat Noorbeek bekend staat als ‘de helweek’. In andere woorden, een kamp waar je je zowel fysiek als mentaal op voor moest bereiden en waar je als een uitgewrongen spons van terugkomt. Noorbeek staat normaal gesproken in het teken van veel en heel hard trainen, waardoor je ondanks de korte duur van het kamp zelf veel trainingsuren draait. En ik kan al verklappen dat ook dit jaar die vele trainingsuren gemaakt zijn.

Maandag begonnen we, nadat iedereen geïnstalleerd was in de huisjes, met een dubbele tijdrit bergop. Als ‘opwarmertje’, de Loorberg van anderhalve kilometer. Na één keer omhoog te zijn gereden voor een indruk van de afstand en steilte, mochten we daarna volle bak omhoog. Ik denk dat ik voor veel mensen spreek als er hier en daar wat te fanatiek gestart werd, waardoor de laatste meters nog eens extra zwaar waren. Niettemin werd er stevig doorgetrapt en sneuvelden er ook nog wattagerecords wat betreft minutenwaardes. Nadat we goed warmgedraaid waren en het zuur al uit de oren spoot, reden we door naar de lange kant van de Camerig. Vanaf die kant is de beklimming zo’n 4,5 kilometer lang, met aan het begin de steilste stukken en daarna glooiend verder omhoog. Zelf had ik twee jaar geleden de Camerig al eens omhoog gefietst, maar hoe de bochten precies liepen was ik wel een beetje kwijt. Omdat we niet eerst omhoog reden voor een verkenning, ging ik er daarom best blanco in en had ik alleen mijn wattagemeter als richtpunt. Op de splitsing halverwege pakte ik nog bijna de verkeerde afslag, maar gelukkig was een wandelende man zo vriendelijk me op tijd de goede kant op te sturen en reed ik een prima tijd. Na deze tweede inspanning was het een kwestie van een uurtje uitfietsen en daarna in de huisjes gezamenlijk eten en herstellen voor de  trainingen van dinsdag.

Dinsdag was wat betreft intensiteit een redelijk rustige dag. In de ochtend deden we een gecombineerde schaatsplank- en elastiektraining, waarbij het accent op techniek en diepe hoeken lag. Omdat er vier trainers mee waren, zorgde dit ervoor dat iedereen genoeg aanwijzingen kreeg en dat de kwaliteit en inzet hoog lagen. In de middag stond er een uurtje rustig fietsen op het programma. Nu hoor ik je denken, waarom maar een uurtje, je bent toch op trainingskamp? Nou, dit had alles te maken met de training van woensdag: de Amstel Gold Route. Dit betekende 240 kilometer met 3000 hoogtemeters. Oftewel, ruim 9 uur op de fiets voor de heren en voor de dames rond de 10 uur. Dinsdagavond zaten we daarom ook vroeg aan het avondeten (pasta natuurlijk: lekker koolhydraten stapelen) en daarna liep iedereen zijn of haar fiets nog even na. ‘s Middags hadden de meesten hun voedingsplan al uitgewerkt en de routes waren geüpload naar de Garmins.

Woensdagochtend vertrok, na een kort oponthoud, de eerste groep om 07:05 voor hun Amstel Gold. Om ervoor te zorgen dat we écht in duo’s zouden rijden en elkaar niet tegenkwamen, had Siep bedacht dat de duo’s die tegelijkertijd startten, de andere kant op moesten fietsen. Op die manier kwamen we elkaar halverwege de route tegen en reden we elkaar ook niet in de weg. Mochten we nou toch iemand inhalen of zelf ingehaald worden, dan was plakken uit den boze. Dat we het maar goed in onze oren knoopten! Met die boodschap in ons achterhoofd, tientallen repen op zak en met slaperige oogjes zaten we woensdagochtend allemaal dus op de fiets.

Ik reed samen met Kim (Talsma) de ‘officiële’ kant op. Hierdoor hadden we bijvoorbeeld de officiële beklimming van de Keuterberg erin zitten. Pittig, maar die kon ik wel weer afstrepen van mijn bucketlist. De eerste vierenhalf uur vlogen, ondanks dat de meeste hoogtemeters aan het begin zaten, echt voorbij. In Valkenburg stopten we voor een snelle lunch bij de Subways en daarna vervolgden we onze weg. De drie uur na deze stop waren voor ons het zwaarste van de dag. Stiekem begonnen we namelijk toch een klein beetje af te tellen qua uren en een regenbui op je hoofd doet ook geen wonderen voor het humeur. Unaniem besloten we daarom om even een uurtje een podcast te luisteren en daarna was de sfeer weer wat beter. Op 40 kilometer voor het einde stopten we nog één keer voor een kop koffie en vlaai (want wat moet je anders als je in Limburg bent) en toen konden we echt gaan aftellen. Na veel te veel wegversperringen en omkeren reden we uiteindelijk twaalf uur na vertrek onze thuisbasis weer op. Eindstand: 10,5 uur op de fiets, 246 kilometer en 2950 hoogtemeters. Een mooie, lange, zware en leuke dag op de fiets, waarin we elkaar en onszelf beter hadden leren kennen. Het eten stond gelukkig al klaar, maar na zo’n lange inspanning waren de magen niet snel gevuld en moesten er uiteindelijk toch nog wat pizza’s aan te pas komen. Niet gek, natuurlijk. Ondanks dat iedereen genoeg eten mee had, was niemand het echt gewend zoveel te moeten eten tijdens het rijden en hierdoor werd eten met de kilometer steeds lastiger. En een hartige pizza na alle zoete reepjes was natuurlijk sowieso een verademing. Tevreden en moe sloten we hiermee een gedenkwaardige dag af.

Donderdag was alweer de laatste dag van het kamp. Na de inspanning van de dag ervoor stond er geen ‘echte’ training meer op het programma, maar zijn we met z’n allen wandelend nog even een ommetje gaan doen. Zo sloegen we twee vliegen in één klap: de stijfheid uit de benen lopen en nog één keer koffie met taart. Daarmee zat het kamp er ook op en pakten we de auto’s in om weer naar het Noorden te rijden.

Terugkomend op de ‘helweek’ waar ik me op had voorbereid, moet ik zeggen dat ik het niet zo beleefd heb. De eerste dag was zeker erg pittig, maar doordat dinsdag de load al wat minder was, stapte ik woensdag toch redelijk fris op de fiets op. Ik zou liegen als ik zeg dat 240 kilometer fluitend werd afgewerkt, want m’n benen waren zeker moe, maar donderdag was de grootste stijfheid toch alweer verdwenen en genoot ik vooral erg van de wandeling door de natuur. Kortom, een heel erg geslaagd kamp, waarin iedereen zijn of haar eigen grens heeft opgezocht in de tijdritten en zichzelf tegenkwam tijdens de Amstel Gold Tocht. Ik kijk in ieder geval met veel plezier terug op deze vier dagen en kijk nu alweer uit naar het volgende trainingskamp!